രാജ്യങ്ങളെ വേർ തിരിച്ച
മുൾ വേലികൾ
ഇന്നെനിക്കുചുറ്റുമാണ്
സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും
സ്വപന്ങ്ങൾക്കും
മുൾവേലി തീർത്തു
ശത്രുരാജ്യമാക്കുന്നവർ

കാൽപനികത ഏകാന്തതയെയും
തിരഞ്ഞു കൊണ്ടെത്രയോ
നാളായി എന്നെ വലിച്ചിഴയ്ക്കുന്നു
വേണമൊരിത്തിരി നിമിഷ
തണലെന്നു പറഞ്ഞവളെന്നെ
വല്ലാതെ ഇറുകെ പുണരുന്നു

കാറ്റടർത്തിയെറിഞ്ഞൊരു
വിത്തിൻ മുളപൊട്ടലിലേക്ക്
വിരൽ തുമ്പു നീട്ടി തൊടാനാകാതെ
ചില്ലകളാൽ തല തല്ലി കരയുന്നു
ഒട്ടേറെ പാഴ്മരങ്ങൾ ...

മീനവെയിലിൻ കൊടും ചൂടും
എരിപൊരിയേറ്റും അകചൂടും
ചേർന്നൊരു ചിതയായി തീരുന്നൊരീ
രാപ്പകലുകളിൽ
മഴക്കുടമൊന്നു കയ്യിൽ
കരുതി വരുമാ കാറ്റിനെ
കാത്തു നില്പാണ്
ഞാനും മണ്ണുമൊരുപോൽ

മനസിലെ ന്യൂന മർദങ്ങളിൽ
നിന്നൊരു വിടുതലുമായി
ഒരു ചെറു കാറ്റണയുന്നു
വേദനയുടെ കറുപ്പകറ്റി
ഇനിയൊന്നു ചിരിക്കണം
അണഞ്ഞു പോയൊരാ
പ്രതീക്ഷയാം റാന്തലിൻ തിരിനീട്ടി
വെളിച്ചത്തിലൊന്നുറങ്ങണം
ഇരുട്ടിൻ കമ്പളത്തിലമർന്നു
വിങ്ങിയ ഇന്നലകളോടു
യാത്ര ചോദിക്കണം

ആഴക്കടലിൻ ആഴങ്ങളിലുറയും
നുരയും പതയും നിറഞ്ഞ
സങ്കടങ്ങളെ തെറുത്തു കൂട്ടി
തീരത്തിൻ മണലിൽ കുഴിച്ചിട്ടു
തിടുക്കത്തിൽ മടങ്ങി പോകും
തിരതൻ ആത്മബന്ധം കാണവേ
മനസിൻ ആഴിയിൽ പിടയും ചിന്തകളിലും
ഇത്തിരി നനവ്‌ ഞാനറിയുന്നു

മറവി വരൾച്ചയാണെ
ന്നറിയുമ്പോഴേക്കും
ഞാനെന്ന പഴയ പൂമരം
ഉണങ്ങി കൊഴിഞ്ഞിരുന്നു
ഓർമ്മകൾ വരയിട്ട
ഇലകളുടെ വക്കുകൾ
ചുരുണ്ടു കൂടിയിരുന്നു
ശേഷിച്ചത് മണ്ണിന്റെ
നെഞ്ചിലെ ചൂടുമാത്രം