ദിന രാത്രങ്ങളായി ഒരു ഇരുപതു രൂപ നോട്ടു 

എന്നോട് വിതുമ്പുന്നു 

നിന്നെ നശിപ്പിക്കാന്‍ ഉഴിഞ്ഞു  വച്ചതാണ് എന്നെ ....

എന്തിനീ ജന്മം ....

മെല്ലെ ചിരിച്ചു ഞാന്‍ ...

ഒന്നും പറയാതെ ..

 

യാത്ര മൊഴി 

ഇനി നാം തമ്മില്‍ ശേഷിക്കുന്നത് 

ഒരു യാത്ര  ചോദിപ്പിന്റെ 

അവസാന രംഗം മാത്രം.

കാരണം 

നിന്റെ ഓരോ ശ്വാസത്തിലും 

ആ യാത്ര മൊഴി ഞാന്‍ കാണുന്നു 

പണിപ്പുര 

നിന്റെ പുതിയ പുസ്തകത്തില്‍  

എന്റെ വരികളില്ല

നീ മാറാല നീക്കുന്നപോലെ എന്നെ 

തൂത്തു മാറ്റിയിരിക്കുന്നു .....

അറിയുന്നു ഞാന്‍ 

 നീ എന്നോ മുതലേ 

ഈ പണിപ്പുരയിലായിരുന്നു ...

ഞാനില്ലാതെ 

നിന്റെ പുതിയ പുസ്തകത്തിന്റെ 

അച്ചുകൂടം ഒരുക്കുന്ന ജോലിയില്‍ 

നക്ഷത്രങ്ങള്‍ 

നിശ്ചലമായി കിടക്കുന്ന ആകാശത്തിന്റെ 

പറമ്പാകെ നക്ഷത്രങ്ങളെയും 

തേടിയായിരുന്നു എന്റെ ഇന്നത്തെ യാത്ര

അവിടെ എവിടെയോ  കണ്മിഴിക്കുന്ന നക്ഷത്രങ്ങള്‍ 

മെല്ലെ എന്നിലേക്കും  പിന്നെ എന്നില്‍ നിന്നും

 നീങ്ങുന്ന പോലെ 

പക്ഷെ 

പതിയെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു 

അതെല്ലാം 

സ്വപ്നവും പേറി നീങ്ങുന്ന വന്നിറങ്ങുന്ന 

വിമാനങ്ങളുടെ കണ്ണുകള്‍  ആയിരുന്നെന്നു 

എനിക്കിപ്പോള്‍ 

നക്ഷത്രങ്ങളെ കാണാന്‍ കൊതിയാകുന്നു  

പ്രണയ പുസ്തകം 

നിന്റെ പകലിന്റെ പുസ്തകത്തില്‍ 

ഇല്ലെനിക്കൊട്ടും ഇടം 

രാവിന്‍റെ പുസ്തകത്തിലോ 

യാത്ര ചോദിപ്പിന്റെ ഈരടികള്‍ മാത്രം 

പിന്നെ എവിടെയാണ് എനിക്കുള്ള ഇടം 

അതോ ആ പുസ്തകം നീ 

വഴികച്ചവടക്കാരന് വിറ്റു പോയോ ...

തിരഞ്ഞു നടക്കാം ഞാന്‍ പൊതു നിരത്താകവേ 

വേണമെനിക്കത് 

എന്‍ പ്രണയത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്കായി 

     

അറിയാതെ പോകുന്നവള്‍ 

നീ കടലാണ് 

വിശാലമായ കടല്‍ 

ഞാനോ 

ഏതോ ഗുഹയില്‍ നിന്നും '

പിറവിയെടുത്തു 

ഒഴുകി ക്ഷീണിച്ചു എത്തുന്ന 

ദുര്‍ഗന്ധിയാമൊരു പുഴ 

എന്റെ മനസിന്റെ ഒഴുക്കില്‍ 

ഞാന്‍ കണ്ടത് നിന്റെ ലോകം മാത്രം

നീയോ 

ആഴപരപ്പും ..പടര്‍ന്ന  ആകാശവും

വന്നെത്തുന്ന   കൈപ്പുഴകളും 

കൂട്ടത്തില്‍ ഈ ഞാനും..

എന്റെ ഒഴുക്ക്  നിന്നാലും നീ അറിയില്ല 

നിന്നിലെ ലോകത്തില്‍ നിന്നെന്നെ 

ഞാന്‍  മാഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു  

ഒറ്റമരം 

മരുഭൂമിയിലെ  വന്‍ വെയിലില്‍ 

ഉരുകിപോയത് എന്റെ നെഞ്ചില്‍ 

ഞാന്‍ തണുപ്പിച്ചു സൂക്ഷിച്ച 

പ്രണയ കുളിരായിരുന്നു

എന്റെ നനവുള്ള സ്വപ്നങ്ങളുടെ

തളിര്‍ നാമ്പായിരുന്നു .

പച്ച മണ്ണിനെ തേടി പാഞ്ഞ വേരുകളായിരുന്നു

ഇന്ന്   

അങ്ങിങ്ങ് കാണുന്ന ഒറ്റമരം പോലെ ഞാനും 

വേരിലോഴുകുന്നത് ദുര്‍ഗന്ധം 

ചൂഴുന്നൊര ശിഷ്ടജലവും 

വന്നു പൊതിയുന്നത് ഉഷ്ണം ഉറയുന്ന കാറ്റും മാത്രം 

മൌനത്തിന്റെ ഗതി 

ഉടയാത്ത  കമ്പിളിയിട്ട്  ആകാശം 

 നീണ്ടു നിവര്‍ന്നുകിടക്കുന്നു 

നക്ഷത്രങ്ങളില്ലാത്ത  ആകാശം 

എന്റെ മനസുപോലെ ഇരുളടഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നു 

എന്നിലെ മൌനത്തെ ഭന്ജിക്കാന്‍

ഒരു  മേഘ തുണ്ടുപോലുമില്ലാതെ 

പെയ്യാന്‍ വരാത്ത മഴയെ കാത്തിരുന്ന 

എന്നിലെ വേഴാമ്പല്‍ 

വല്ലാതെ കരയുന്നു 

പക്ഷെ മൌനത്തിന്റെ കുടുക്കിലെവിടെയോ 

എന്റെ ശബ്ദം എന്നെ മറക്കുന്നു 

 

മലാല .....നീ വരൂ 

ശബ്ദം ഉയര്‍ത്തിയാല്‍ വെടിയുണ്ടകള്‍ വരും 

പിടിച്ചിറക്കി തല തുളയ്ക്കും 

പിന്നെ 

ആയുസ്സ് ഞാണിന്മേല്‍ ആടും 

തോക്കുധാരികള്‍   ആര്‍ത്തു അട്ടഹസിക്കും  

എന്നാലും  മിണ്ടാതിരിക്കാന്‍   വയ്യ 

മിണ്ടുന്നവര്‍ക്ക് എന്നും ശത്രുപക്ഷം 

എന്നാലും നിന്നെ കൊല്ലാതെ പോയ 

ആ വെടിയുണ്ടയെ ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങുന്നു 

രാജ്യത്തിന്‍റെ  നാലതിരില്‍ നിന്ന് 

നിന്നെ ലോകത്തിന്റെ കൈവെള്ളയിലേക്ക് തന്നതിന് 

നിന്റെ കണ്ണുകളില്‍ ജ്വലിക്കുന്നത് 

അക്ഷരത്തിന്റെ  ജ്വാലക്കപ്പുറത്തു 

പാരതന്ത്രതിന്റെ വേദനകളാകം

പതിനായിരങ്ങള്‍ പറയാതിരുന്നത് 

നിന്റെ ചുണ്ടുകള്‍ വിളിച്ചു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ 

നീ ഞാനായെന്നു  ഞാന്‍ അറിയുന്നു ...

പേടിച്ചരണ്ട എന്റെ നാവിനെ പിഴുതെറിയാന്‍ 

സമയമായെന്ന് തിരിച്ചറിവുണ്ടാകുന്നു ..

കാലം നിനക്കു കാവലാകട്ടെ 

ലോകം നിനക്ക് വഴിയും തീര്‍ക്കട്ടെ ...

ente pranayame 

നിന്റെ ചെവി ഞാന്‍ അറുതെടുക്കുന്നു 

എന്റെ തുറന്നു  പറച്ചിലുകല്‍ക്കൊടുവില്‍ 

നിന്റെ നെഞ്ചില്‍  തേങ്ങി യുറങ്ങിയ നേരം 

വേറൊ ഏതോ കഥ കേട്ടെന്റെ പ്രാണനില്‍ 

കള്ളം ചേര്‍ത്ത നിന്റെ ചെവി 

ഞാന്‍ അറുതെടുക്കുന്നു ..............