അട്ടഹാസം 

ലോകം ആര്‍ത്തു അട്ടഹസിക്കയായിരുന്നു 

എന്റെ യാത്ര കണ്ടു 

അപ്പോഴും 

ഞാന്‍ നിന്റെ ചുമലില്‍ ചാഞ്ഞു കിടന്നു 

നീണ്ടു നിവര്‍ന്ന വഴിയില്‍ 

ഞാനും  നീയും മാത്രം

കാത്തിരിപ്പിന്റെ  വലിയൊരു പാത

വെട്ടിവച്ചു നീ മായുമ്പോള്‍ 

അട്ടഹസിക്കുന്ന ലോകത്തിനെ മറക്കാന്‍ 

എനിക്കുള്ള ആശ്രയം 

ഈ ഭാരമില്ലായ്മ മാത്രം 

ഉപായം 

ശരീരത്തിന്റെ കൂടില്‍ നിന്നും 

 മനസെന്ന പക്ഷി 

അലറി കരയുന്നു 

വല്ലാതെ  വേദനിക്കുന്നു പോലും 

ഉത്തരമോ  പൊട്ട കിണറോ

ഇല്ലാത്ത ലോകത്തില്‍ 

ഉപായങ്ങള്‍ തേടി നടന്നു ശരീരം 

യുദ്ധമേ നിന്നോട് ....

അക്ഷരങ്ങള്‍ പോലും വിറപൂണ്ടു നില്‍ക്കുന്നു 

ചോരകുരുതികളെന്‍ ചേതന തളര്‍ത്തുന്നു 

ദൂരെയേതോ മുനമ്പില്‍  തെറിച്ച ചോര 

ഇവിടെ എന്‍ മുഖമാകെ പടര്‍ന്നോലിക്കുന്നു

നക്ഷത്ര കുരുന്നുകളിലാകവേ 

കുഞ്ഞുണ്ണിയെ കണ്ടൊരെന്‍ നെഞ്ചിലേക്ക് 

തലപിളര്‍ന്ന് , കരള്‍ പിളര്‍ന്നു കുഞ്ഞുടലുകള്‍ 

തുറിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന കൃഷ്ണമണികള്‍ 

വയ്യിനി ചാവേറ് കാണുവാന്‍  

ഈ  രാവിനു അറുതി  ആകുമ്പോള്‍ 

പടയൊരുക്കം നിലയ്ക്കുമായിരിക്കാം

പക്ഷെ  യുദ്ധമേ

നീ ചൂഴ്ന്നെടുത്ത എന്‍ അരുമകിടാങ്ങളെ

നീ തകര്‍ത്തെറിഞ്ഞ എന്‍ ഭാവി കുരുന്നുകളെ 

നീ തകര്‍ത്തെറിഞ്ഞ എന്‍ പ്രകൃതി  തുരുത്തിനെ

എല്ലാം   ഏതു രാവിന്

ഏതു പകലിനു തിരിചു നല്‍കാനാകും 

തന്ത്രം 

തന്ത്രങ്ങളുടെ  നാരുകൊണ്ട്

നീ നെയ്തു തീര്‍ക്കുന്ന വലയില്‍ 

വേണമെങ്കില്‍ ഞാന്‍ കുരുങ്ങി കിടക്കാം 

പക്ഷെ  ആ വലയിലമര്‍ത്തി

നിനക്കെന്റെ മനസു അടര്‍ത്താന്‍ കഴിയണം 

നിന്നില്‍ നിന്ന്  

ഇല്ലെങ്കില്‍ 

ഞാന്‍ ഇനിയും നിന്നെ 

 നിഴലുപോലെ നിലാവുപോലെ 

മഴ പോലെ ഋതു പോലെ 

ഒക്കെ പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും 

പ്രദര്‍ശനം 

ആല്‍മരം പോലെ പടര്‍ന്നു തണലിട്ട 

എന്‍റെ പ്രണയത്തെ നീ ബോണ്‍സായി ആക്കി  

സ്വാതന്ത്രത്തിന്റെ കടലില്‍ പുളഞ്ഞ  

എന്റെ സ്വപ്നമാം മത്സ്യത്തെ  നീ 

ചില്ലിട്ട  അലങ്കാര കുപ്പിയിലുമാക്കി 

എങ്കിലും എന്റെ തിരയെയും

കാറ്റിനെയും നീ എവിടെ  പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കും 

വാശി 

തിന്മ യുദ്ധം ചെയ്തതത് 

നന്മ യ്ക്കെതിരെ യാണ് 

മനുഷ്യന്‍ യുദ്ധം ചെയ്തത് 

പ്രകൃതിക്കെതിരെയും

എന്തിനെന്നു ഇപ്പോഴും അറിയില്ല 

പടവെട്ടിയും കുതികാല്‍ വെട്ടിയും 

നേടിയത് ആറടി മണ്ണില്‍ 

ചീഞ്ഞഴകുമ്പോള്‍..

ഓര്‍മ്മയില്‍ പോലും നന്മയുടെ കണിക 

മാറി നില്ക്കാന്‍ 

നീ വാശി പിടിചിരുന്നപോലെ